کمانه/ سرویس ورزشی: صباح شریعتی در گفت‌وگویی، درباره حضور در المپیک و تمریناتش، عنوان کرد: در این چند سال اخیر ایران نبودم و تمریناتم را در آذربایجان انجام می‌دادم. برای المپیک هم آمادگی خوبی داشتم اما با مشکلات زیادی روبه‌رو بودم و جنگیدم. 
فرنگی‌کار ایرانی الاصل آذربایجان افزود: در این یکی دو سال خیلی آسیب دیدم، سختی غربت و دوری از شهر، وطن و خانواده اذیت می‌کرد اما باز هم ماندم و جنگیدم. در ۳۵-۳۶ سالگی سهمیه المپیک پاریس را گرفتم اما بعد از کسب سهمیه مچ پایم به شدت آسیب دید، تاندون‌ها از دو طرف پاره شد و آسیب دیدگی به حدی بود که حتی ممکن بود به المپیک نرسم.
شریعتی در ادامه با بیان اینکه در المپیک با قرعه سختی روبه‌رو بود، خاطرنشان کرد: مسابقات المپیک همیشه سطح بالایی دارد و حریفان هم با بالاترین سطح شرکت می‌کنند. من تلاشم را کردم و حتی می‌توانستم مدال بگیرم اما نشد، قسمت نبود چون گروه و قرعه سختی داشتم و هم اینکه گاهی اوقات نمی‌شود. میرزازاده و لوپز کشتی‌گیران خوبی هستند و من کشتی‌های حساسی داشتم.
این فرنگی‌کار سنگین‌وزن درباره خداحافظی خود از دنیای قهرمانی، گفت: از قبل خداحافظی در ذهنم بود و تصمیم داشتم این کار را انجام دهم. دوست داشتم این خداحافظی با مدال همراه باشد اما نشد. لحظه بسیار سختی بود و تمام دوران ورزشی‌ام جلوی چشمانم بود. واقعا سخت است؛ سال‌ها وقتی به این فکر می‌کنی که ورزش قهرمانی چقدر استرس و آسیب دارد اما باز هم دلت نمی‌خواهد خداحافظی کنی.
دارنده مدال برنز المپیک ریو افزود: وقتی فکر می‌کنی برای بار آخر به عنوان کشتی‌گیر وارد سالن می‌شوی و روی تشک می‌روی حیلی سنگین است و دلت می‌گیرد. اصلا دلم نمی‌خواست از سالن بیرون بیایم. از حسن رنگرز، طالب نعمت‌پور و پهلوان میرزازاده تشکر می‌کنم که مرا تنها نگذاشتند. کاری کردند که احساس تنهایی نکنم. کار بزرگی کردند و همیشه در ذهنم می‌ماند.